Ah, Nederland. Land van tulpen, tolerantie en... Dreigementen met vuurwapens als je vragen stelt over gestolen knuffels. Want ja hoor, we zijn weer thuis. Een journalist van PowNed, dat brutale clubje van Dominique Weesie (blegh) werd bedreigd toen hij zich begaf naar de plek waar de knuffels van Jeffrey en Emma waren gestolen. Je weet wel, twee vermoorde kinderen wiens nagedachtenis werd geëerd met wat pluchen beertjes. Tot zelfs dat blijkbaar te veel gevraagd was.
De journalist van het PowNed van die walgelijke man, die een aantal maanden geleden overweegde aangifte te doen tegen Jan Roos, stond geparkeerd op de bewuste plek, om wat beelden te maken. Tot er een groep "vreemde figuren" naast de auto opdoemde. Vreemde figuren inderdaad — niet vanwege hun kleding of achtergrond natuurlijk, want dat zou veralgemenend zijn, maar vanwege hun gemoedelijke boodschap:
"Als ik jullie nog een keer zie... Ik laat jullie nu weg... Maar de volgende keer, wollah, ik ga jullie schieten."
Tja. Het was vast een misverstand. Of cultuurverschil. Of jeugdige overmoed. Het mooiste is nog dat we dit allemaal moeten aanschouwen met het vaste script: we mogen vooral geen verbanden leggen, want dan zijn we “aan het generaliseren”. Dus laten wij ook gewoon de term “jongeren” gebruiken. Zo lekker vaag. Zo neutraal. Zo beleidsvriendelijk. “Jongeren (van buitenlandse afkomst uiteraard)”, zoals men in de wandelgangen zegt, maar zelden hardop.
Testosteronbommen
Als je denkt dat het niet cynischer kan: dit gebeurde dus rond een herdenkingsplek. Een plek van verdriet, rouw, medeleven. Maar zelfs dat moet nu blijkbaar wijken voor de territoriumdrift van jonge testosteronbommen die hun mannelijkheid bewijzen met "wollah ik schiet jullie". Charmant. Menslievend. In een ander land misschien een scène uit een maffiafilm, in Nederland gewoon weer een dinsdagmiddag in de multiculturele samenleving.
